Dobrič prostorno obuhvata opštine Doljevac, Žitorađa i Merošina, koje su ranije činile Dobrički srez, a kratko vreme Prokupljanski. Iz perioda pod Turcima se nije mogla graditi neka šira kultura koja bi omogućavala i podsticala intelektualni rad i stvaralaštvo. Posle oslobođenja od petovekovnog ropstva i između dva svetska rata ti uslovi su nešto bolji i podsticajniji ali je, ipak, malo visokih intelektualaca za koje bi mogli da smatramo da su bili posebno uspešni i viđeni.
Tokom serijala tekstova o znamenitim Dobričanima, opredelili smo se da pišemo uglavnom o viđenim ljudima i stvaraocima koji su potekli iz ovog kraja iz psrioda posle drugog svetskog rata, imajući u vidu njihov ukupni radni i stvaralački opus. Dužni smo da predstavimo i one kojima Dobrič nije zavičaj, ali su radili na ovom području i u svojim oblastima ostavili određeni trag.
Ovom prilikom predstavljamo mladu glumicu Danijelu Stojanović čije je poreklo po muškoj liniji iz Voljčinca, gde ima brojnu rodbinu.
Reč je o srpskoj i ruskoj glumici nesvakidašnjeg i blistavog talenta, koja je mastrealnim tumačenjem nekih teških uloga stekla reputaciju zagonetne i produhovljene umetnice “aristokratskog držanja”.
Danijela Stojanović je rođena 27.aprila 1970.godine u Nišu od oca Andre i majke Dane. Odrasla je u Nišu a ne retko posećivala je roditelje svog oca i igrala se sa decom iz mnogobrojne familije Stojanovića. Posle završene osmogodišnje škole upisala je matematičku gimnaziju. Međutim, kako kaže sama, uvidela je da to nije za nju. Prešla je na društvene nauke, odnosno upisala se u školu sa pozorišnim usmerenjem, gde se sa zadovoljstvom preorijentisala na pozorišno usmerenje i amatersko bavljenje glumom.
Godine 1989. U Beogradu upisuje fakultet dramskih umetnosti, na katedri za glumu. Po završetku akademije 1993.godine prelazi u Suboticu, gde je u Narodnom pozorištu radila nekoliko godina. Nakon toga nastavlja rad u trupi beogradskog narodnog pozorišta.
Za vreme NATO bombardovanja 1999.godine novopečena glumica odlazi u Sankt Peterburg. Jednom prilikom je izjavila da je u Rusiju otišla na devedeset dana, ali neplanirano tamo je već nešto manje od dve decenije, odnosno 18 godina. Po dolasku neočekivano je počela da glumi u lokalnom pozorištu. U početku je bio primetan njen srpski naglasak ali se na to nije osvrtala. Nešto kasnije rodi se ljubav i udaje se za Andreja Surodinova violinistu legendarne rok grupe Borisa Trebenščikova “Akvarijum”.
Ipak je u početku morala da se navikavana na novi život i usavršava ruski jezik. Bila je poznata samo ljubiteljima pozorišta u Sankt Peterburgu. Za to vreme sarađivala je sa pozorištima “Na Litejnom”, “Utočište komičara” i “Vila”. Ponekad su je pozivali da igra epizodne uloge u ruskim TV serijama. Manje je volela da se vezuje za redovni pozorišni repertoar.
Njen uspon karijere je u drugoj polovini dvehiljaditih godina. Našoj javnosti je na Festivalu evropskog filma na Paliću jula 2011.godine predstavljen film “Meta” ruskog autora Zeldoviča u kojem je lik Ane, jedno od njenih najboljih ostvarenja. Ovaj film je snimljen prema prozi poznatog autora Vladimira Sokorina i prikazuje Moskvu 2020.godine u konbinaciji naučne fantastike, psihološke drame i društvene satire. Elita je pronašla način da obnovi mladost i energiju, u tajnim postrojenjima bivšeg Sovjetskog saveza ali taj “recept” kako kažu filmski kritičari, menja ljude i na druge načine.
Na konferenciji za naše medije tom prilikom na Paliću Danijela je izjavila da je njen lik jedini koji ostaje sačuvan i “misli da Ana uspeva da ne razruši sebe kao ličnost time što je dobila pomenutim receptom: film pokazuje kako čovek nije uvek spreman na sve posledice onoga što želi. Takođe je istakla da je bila očarana lokacijama na snimanju, u prekrasnim i čudnim pejzažima Altaja, nadomak Mongolije, kao i da je veoma zadovoljna prijemom filma na svetskoj premijeri juna 2011.godine u Moskvi. Film “Meta” je ostavio dobar utisak i na publiku u Subotici, gde je film prikazan u bioskopu “Jadran”.
Fimski kritičari se uglavnom slažu da se Danijela Stojanović u pravom smislu proslavila zahvaljujući ulogama u TV seriji Ruskog prvog kanala “Glasovi” i TV filmu “Verin pokušaj” i tako stekla slavu jedne od najzagonetnijih i najlepših glumica ruskog sentimentalnog filma.
Kritičari su za njenu ulogu u filmu “Purpurna boja” Vladimira Motilja, u glas isticali aristokratsko držanje mlade glumice, njenu prefinjenost, produhovljenost, duboko uživljavanje u ulogu i uzvišeni šarmantni lik koji “nije od ovoga sveta”. Inače film je posvećen tragičnim građanima s početka 20.veka, ispunjenog revolucijama i ratovima.
“Gluma je za mene slobodan let, zato mi film više odgovara nego teatar. Ponekad radim tri projekta paralelno, a ponekad dugo nije bilo nove uloge, što je normalno. Na akademiji nam nisu obećali “kadilak”, bunde i bukete ruža svakoga dana. Glumačka profesija je neizvesnost” izjavila je pred našim novinarima Danijela Stojanović prilikom gostovanja u Srbiji 2011.godine.
U filmografiji Danijele Stojanović ima oko dvadesetak filmova. Nadamo se da će ih biti još u većem broju, što joj od srca želimo.
OVAJ PROJEKAT JE SUFINANSIRAN IZ BUDŽETA OPŠTINE ŽITORAĐA.
STAVOVI IZNETI U PODRŽANOM MEDIJSKOM PROJEKTU NUŽNO NE IZRAŽAVAJU STAVOVE ORGANA KOJI JE DODELIO SREDSTVA.
Izvor fotografija: kinopoisk.ru.